Καλά Χριστούγεννα...

Λέω να αφήσω τα κακόμοιρα τα ζωάκια (τους γαϊδάρους εννοώ) στην ησυχία τους και να ασχοληθώ με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες μου...
Πολλές ευχές για καλές γιορτές σε όλους....!!!!

Περιμένοντας στη στάση....

Αρκετές γαϊδουριές βλέπω επίσης όταν περιμένω στις στάσεις των λεωφορείων και των τρόλλευ. Ξεκινώντας από το σπίτι μου κάθε πρωί για να πάω στη δουλειά (περίπου την ίδια ώρα κάθε μέρα) βλέπω σχεδόν τα ίδια πρόσωπα να περιμένουν και αυτά μαζί με μένα, άρα έχω τη δυνατότητα να τσεκάρω συμπεριφορές (πρέπει με κάποιο τρόπο να λειτουργήσει το μυαλό για να μπορέσω να ξυπνήσω). Όταν κάτι επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση...
Υπάρχει ένας κυριούλης ο οποίος για κάποιο λόγο φαίνεται να έχει πρόβλημα με τις αφίσες, τα ενοικιαστήρια και οτιδήποτε είναι κολλημένο στις κολώνες: το αποτέλεσμα; Κάθεται και σκίζει ό,τι βρει γεμίζοντας τα πάντα και τους πάντες (όταν φυσάει για παράδειγμα) με μικρά χαρτάκια...
Υπάρχουν αυτοί οι οποίοι εμπνέονται από τη στάση και βρίσκουν ευκαιρία να καθαρίσουν το λαιμό τους ή τη μύτη τους και αυτοί οι οποίοι κάθονται μπάστακες μπροστά σε οποίονδήποτε περιμένει λες και το κάνουν επίτηδες για να τον κρατήσουν σε αγωνία μέχρι την τελευταία στιγμή για το ποιο λεωφορείο ή τρόλλευ πλησιάζει. Έκπληξη βρε κουτούτσικο!!!
Έχει τύχει περίπτωση να περιμένω τρόλλευ και να αναρωτιέμαι ξαφνικά αν χιονίζει...Ο λόγος ήταν ότι μια κυριούλα άδειασε από μια τσάντα κομματάκια αφρολέξ (!) για να φάνε τα περιστέρια (!) και μάλιστα δεν έφευγε και χάζευε να δει τι θα κάνουν. Το γεγονός ότι είχε γεμίσει ο κόσμος δεν φάνηκε να την ενοχλεί...γιατί τόση γαϊδουριά;;;

Κλασικό φαινόμενο....(2)

Υπάρχουν πράγματα που απλά με εκνευρίζουν και πράγματα που με εκνευρίζουν πραγματικά πολύ!!!
Ένα από αυτά είναι το γεγονός ότι κάποιοι επιβάτες θεωρούν τον άλλο, κάτι σαν στήριγμα. Αυτό μεταφράζεται στο εξής: δεν κρατιέμαι και πολύ καλά επειδή έχω πιασμένα τα χέρια μου, επειδή νυστάζω ή κι εγώ δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν πολυπειράζει γιατί αν χρειαστεί έχω εσένα για στήριγμα!! Αν φρενάρει το τρένο, αν κόψει ταχύτητα ή σταματήσει, πάντα θα υπάρχεις εσύ για να με κρατήσεις και να πέσω πάνω σε κάτι μαλακό. Καλό πράγμα δεν λέω το να βοηθάς τους συνανθρώπους σου αλλά στην προκειμένη περίπτωση βγάζω σπυράκια. Όπως δεν πηγαίνω να πέσω πάνω στους άλλους, όπως σέβομαι τον χώρο τους, το ίδιο περιμένω από τους άλλους. Παράλογο;
Κάτι άλλο που με εκνευρίζει είναι η...πώς να το θέσω; Η παραγωγή ήχων από το οσφρητικό όργανο των άλλων...προφανώς υπάρχουν άνθρωποι συναχωμένοι οι οποίοι τυχαίνει να μην έχουν χαρτομάντηλο εκείνη τη στιγμή αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτό συμβαίνει σε όλους!!! Γιατί είμαι υποχρεωμένη να το δέχομαι αυτό; Δε νομίζω ότι λίγη διακριτικότητα και ευγένια βλάπτει...
Ένα άλλο κλασικό φαινόμενο είναι το πρόβλημα με τα παράθυρα...Πας να το ανοίξεις, σου λένε ότι κρυώνουν. Δεν το ανοίγεις, σου λένε ότι μυρίζει και ότι πρέπει από κάπου να μπει αέρας...άκρη δεν βρίσκεις!!! Για να μην μιλήσω για την κατάσταση που επικρατεί το καλοκαίρι..πρέπει να φοράς αντιασφυξιογόνο μάσκα για να μπεις στα βαγόνια. Τότε δεν έχει κρύο για να κρυώσει κανείς από το ανοιχτό παράθυρο, αλλά και πάλι λίγοι είναι αυτοί που τα ανοίγουν...Το μεγαλύτερο μέρος των επιβατών αδιαφορούν για τους άλλους, απλά αδιαφορούν....γιατί; Κανείς δεν τους έμαθε να σκέφτονται και τον άλλον;
Πρόβλημα αποτελεί κατά τη γνώμη μου και το γεγονός ότι όλοι οι μεγάλης ηλικίας άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο και δεδομένο ότι πρέπει να σηκωθείς για να κάτσουν. Όλοι αναρωτιούνται: "μα που πάνε όλοι αυτοί οι παππούδες τέτοια ώρα το πρωί;". Κατά τη γνώμη μου, πάνε βόλτα με τη δροσούλα (ακόμα και όταν έχει καύσωνα και έχει βουήξει ο κόσμος ότι δεν πρέπει να μετακινούνται) και απλά εσύ που πας στη δουλειά σου και που δεν θα σηκώσεις κεφάλι για 8 ώρες είσαι υποχρεωμένος να πας όρθιος για να γλιτώσεις την πρωινή γκρίνια. Δεν παίζει ρόλο αν είσαι κουρασμένος, αν πονάς πουθενά ή αν είσαι έγκυος και δεν έχει αρχίσει να φαίνεται ακόμα...πρέπει να σηκωθείς!! Προσωπικά σηκώνομαι όταν είμαι καλά και ακόμα περισσότερο, σηκώνομαι με μεγάλη με χαρά όταν βλέπω κάποιον συμπαθητικό παππούλη ή γιαγιούλα...αλλά όταν με κοιτάνε με αυτό το ύφος το περίεργο...μουλαρώνω χειρότερα.
Εκνευριστική βρίσκω και την κατάσταση στις κυλιόμενες σκάλες!!! Αφού σου λέει ανθρωπέ μου από το μεγάφωνο η κυριούλα, να στέκεσαι από δεξιά και να κρατιέσαι γιατί πας από αριστερά και κάθεσαι ακίνητος; Αφού από αριστερά πάνε οι βιαστικοί, γιατί κάθεσαι εκεί; Συναδελφός μου, όταν τη ρώτησα γιατί το κάνει, μου απάντησε ότι θα στέκεται όπου θέλει γιατί εκτός των άλλων εκείνη δεν μπορεί να ανέβει πιο γρήγορα τα σκαλιά γιατί φουσκώνει...!!! Άρα αφού εγώ δεν μπορώ να ανέβω από αριστερά, να μην ανέβει και κανένας άλλος!!! Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο....απαράδεκτο!!!
Τέλος, γαϊδουριά αποτελεί το γεγονός ότι αρκετοί επιβάτες πετάνε τα εισιτήριά τους κάτω. Αφού ο χώρος είναι γεμάτος από κάδους για τα σκουπίδια...Έχει τύχει να δω άνθρωπο να παίρνει από κάτω πεταμένο εισιτήριο γιατί νόμιζε ότι ήταν δικό του και να το ξαναπετάει κάτω όταν καταλαβαίνει ότι είναι άλλου!!! Ήμαρτον....

Κλασικό φαινόμενο....

Ένα καθημερινό και κλασικό πλέον φαινόμενο είναι η γαϊδουριά που συναντά κανείς στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Σήμερα θα αναφερθώ στον ηλεκτρικό και το μετρό.
Έχουμε και λέμε: Καταρχήν, έχουμε το στριμωξίδι στις αποβάθρες, λες και δεν υπάρχει άλλος χώρος...όλοι μαζεύονται στο ίδιο μέρος και δεν απλώνονται!!! Το αποτέλεσμα είναι ότι τις περισσότερες φορές για να μετακινηθείς πρέπει να περπατήσεις έξω έξω στην αποβάθρα ελπίζοντας ότι δεν θα σε σπρώξει κανένας που κοιμάται όρθιος και δεν θα πέσεις μέσα στις γραμμές (σε αυτήν την περίπτωση πας με τα πόδια μέχρι τον επόμενο σταθμό!).
'Αλλη περίπτωση είναι αυτή κατά την οποία οι επιβάτες που περιμένουν, παρατηρούν πού θα σταματήσει το τρένο και αρχίζουν να μετακινούνται δεξιά ή αριστερά, αδιαφορώντας για το αν υπάρχει κανένας που στέκεται δίπλα τους-απλά τον παίρνουν παραμάζωμα-και εννοείται ότι σπάνια ζητάνε συγγνώμη που σε πατάνε.
Μετά έχουμε την περίπτωση της εισόδου στο βαγόνι, το οποίο είναι πραγματικά ένα μεγάλο πρόβλημα...Η λογική λέει ότι πρώτα περιμένεις να βγουν οι επιβάτες και μετά μπαίνεις...μόνο που η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Συνήθως γίνεται ταυτόχρονα η είσοδος και η έξοδος των επιβατών, πέφτει η κλασική γκρίνια, το στρίμωγμα, το σπρώξιμο και τελικά καταφέρνεις να μπεις/βγεις. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά κάθε φορά που στέκομαι στην άκρη για να βγουν όσοι θέλουν να κατέβουν, καταλήγω να μπαίνω τελευταία και καταϊδρωμένη, ενώ από την άλλη πλευρά της πόρτας έχουν μπει όλοι και έχουν πιάσει όλες τις κενές θέσεις. Ίσως να πρέπει να γίνω και εγώ γαϊδούρι αλλά προς το παρόν αρνούμαι...
Μέσα στα βαγόνια έχουμε άλλα καραγκιοζιλίκια...τους καθισμένους επιβάτες που απλώνονται στο κάθισμα λες και είναι ξαπλώστρα στην παραλία, με αποτέλεσμα να προσπαθείς να χωρέσεις στον χώρο που απομένει, τους επιβάτες που διαβάζουν εφημερίδα (καλά κάνουν οι άνθρωποι) και την απλώνουν όπως τους βολεύει αδιαφορώντας για το αν ενοχλούν (κακώς κάνουν οι άνθρωποι), τους επιβάτες που απλώνουν τα πόδια τους στα απέναντι καθίσματα και τα κάνουν μαύρα,τους επιβάτες που στηρίζονται στα σίδερα που είναι και καλά για να πιάνεσαι και να κρατιέσαι με απότέλεσμα να προσπαθείς να βρεις κανένα χώρο για να βάλεις το χέρι σου. Συνήθως πιάνεσαι ή πολύ ψηλά ή πολύ χαμηλά και δεν στηρίζεσαι καλά (εύχεσαι μην φρενάρει ο οδηγός και βρεθείς κάτω!!!).
Δε νομίζω ότι πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ για να γίνουν καλύτερες οι συνθήκες στα μέσα μεταφοράς...από τη στιγμή που δεν έχουμε όλοι αυτοκίνητα/μηχανάκια ή δεν μας συμφέρει να μετακινούμαστε με αυτά, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να σπάμε τα νεύρα μας για να πάμε στη δουλειά μας...λίγη προσπάθεια θέλει...ή μήπως κάνω λάθος;;;;

Καθε αρχή και δύσκολη....

Μετά από δύο δοκιμές και πολλή υπομονή δημιουργήθηκε αυτό το blog...Κατά πρώτον λόγω μαθήματος στο μεταπτυχιακό μου και κατά δεύτερον, λόγω της ανάγκης να εκφραστούν οι σκέψεις που κάνω σχεδόν καθημερινά για τα καραγκιοζιλίκια που βλέπω τριγύρω μου....
Λόγω της δουλειάς μου και όχι μόνο, διασχίζω σχεδόν καθημερινά το κέντρο της Αθήνας, ανεβοκατεβαίνω στα τρόλλευ και τα λεωφορεία, μπαινοβγαίνω στα βαγόνια του ηλεκτρικού και του μετρό....Επίσης έρχομαι σε επαφή με πολλούς ανθρώπους -άγνωστους σε εμένα- προκειμένου να τους εξυπηρετήσω...όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να γίνομαι θεατής πολλών περιστατικών, πολλών καταστασεων οι οποίες δείχνουν το μέγεθος της γαϊδουριάς που επικρατεί τριγύρω μας και ακριβώς αυτό είναι που θέλω να καταγράψω (εξάλλου ο τίτλος άνετα θα μπορούσε να τονιστεί διαφορετικά και να διαβάζεται γαϊδούρια!!).
Δεν είναι κάτι νέο ή πρωτότυπο -όλοι τα ζούμε καθημερινά- αλλά είναι ένας τρόπος εκτόνωσης και αυτός...ή κάνω λάθος;