Κλασικό φαινόμενο....

Ένα καθημερινό και κλασικό πλέον φαινόμενο είναι η γαϊδουριά που συναντά κανείς στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Σήμερα θα αναφερθώ στον ηλεκτρικό και το μετρό.
Έχουμε και λέμε: Καταρχήν, έχουμε το στριμωξίδι στις αποβάθρες, λες και δεν υπάρχει άλλος χώρος...όλοι μαζεύονται στο ίδιο μέρος και δεν απλώνονται!!! Το αποτέλεσμα είναι ότι τις περισσότερες φορές για να μετακινηθείς πρέπει να περπατήσεις έξω έξω στην αποβάθρα ελπίζοντας ότι δεν θα σε σπρώξει κανένας που κοιμάται όρθιος και δεν θα πέσεις μέσα στις γραμμές (σε αυτήν την περίπτωση πας με τα πόδια μέχρι τον επόμενο σταθμό!).
'Αλλη περίπτωση είναι αυτή κατά την οποία οι επιβάτες που περιμένουν, παρατηρούν πού θα σταματήσει το τρένο και αρχίζουν να μετακινούνται δεξιά ή αριστερά, αδιαφορώντας για το αν υπάρχει κανένας που στέκεται δίπλα τους-απλά τον παίρνουν παραμάζωμα-και εννοείται ότι σπάνια ζητάνε συγγνώμη που σε πατάνε.
Μετά έχουμε την περίπτωση της εισόδου στο βαγόνι, το οποίο είναι πραγματικά ένα μεγάλο πρόβλημα...Η λογική λέει ότι πρώτα περιμένεις να βγουν οι επιβάτες και μετά μπαίνεις...μόνο που η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Συνήθως γίνεται ταυτόχρονα η είσοδος και η έξοδος των επιβατών, πέφτει η κλασική γκρίνια, το στρίμωγμα, το σπρώξιμο και τελικά καταφέρνεις να μπεις/βγεις. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά κάθε φορά που στέκομαι στην άκρη για να βγουν όσοι θέλουν να κατέβουν, καταλήγω να μπαίνω τελευταία και καταϊδρωμένη, ενώ από την άλλη πλευρά της πόρτας έχουν μπει όλοι και έχουν πιάσει όλες τις κενές θέσεις. Ίσως να πρέπει να γίνω και εγώ γαϊδούρι αλλά προς το παρόν αρνούμαι...
Μέσα στα βαγόνια έχουμε άλλα καραγκιοζιλίκια...τους καθισμένους επιβάτες που απλώνονται στο κάθισμα λες και είναι ξαπλώστρα στην παραλία, με αποτέλεσμα να προσπαθείς να χωρέσεις στον χώρο που απομένει, τους επιβάτες που διαβάζουν εφημερίδα (καλά κάνουν οι άνθρωποι) και την απλώνουν όπως τους βολεύει αδιαφορώντας για το αν ενοχλούν (κακώς κάνουν οι άνθρωποι), τους επιβάτες που απλώνουν τα πόδια τους στα απέναντι καθίσματα και τα κάνουν μαύρα,τους επιβάτες που στηρίζονται στα σίδερα που είναι και καλά για να πιάνεσαι και να κρατιέσαι με απότέλεσμα να προσπαθείς να βρεις κανένα χώρο για να βάλεις το χέρι σου. Συνήθως πιάνεσαι ή πολύ ψηλά ή πολύ χαμηλά και δεν στηρίζεσαι καλά (εύχεσαι μην φρενάρει ο οδηγός και βρεθείς κάτω!!!).
Δε νομίζω ότι πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ για να γίνουν καλύτερες οι συνθήκες στα μέσα μεταφοράς...από τη στιγμή που δεν έχουμε όλοι αυτοκίνητα/μηχανάκια ή δεν μας συμφέρει να μετακινούμαστε με αυτά, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να σπάμε τα νεύρα μας για να πάμε στη δουλειά μας...λίγη προσπάθεια θέλει...ή μήπως κάνω λάθος;;;;